Ετικέτα: Εκλογές

«…Αυτοί είναι αυτοί που τους αγνοούμε… δεν προσέχουμε καν την ύπαρξη τους. Αυτοί. Η γυναίκα που προσέχει το παιδί μας, η Νερμίν… Ο φύλακας της πολυκατοικίας μας, ο Καντίρ… Η Χατιτζέ που δουλεύει στη βιοτεχνία 12 ώρες ανασφάλιστη… Η μάνα της, η Μελιχά… Η αδελφός της, ο Σανλί… ο κ. Νετζατί, συνταξιούχος… Ο οδηγός του λεωφορείου, ο πυροσβέστης, ο οικοδόμος. Αυτοί. Αυτοί που έχουν έρθει από ‘μακριά’. Οι άνθρωποι που στις δουλειές τους δεν χρειάζονται CV… Αυτοί που ζουν στην Πόλη και βλέπουν τη θάλασσα μια φορά το χρόνο… Που δεν κοιτούν το ίντερνετ. Δεν ξέρουν από τουίτερ-ξετουίτερ… Πόδια κουρασμένα… Χέρια ροζιασμένα…».

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Η Νερμίν, η Χατιτζέ και ο Έρντογαν»

Γιατί νίκησε ο Ερντογάν στις τοπικές εκλογές;

6 Απριλίου 2014

της Ιλεάνας Μορώνη*

Παρά το κύμα διαδηλώσεων στην Τουρκία μόλις πριν εννιά μήνες και, κυρίως, παρά τις πρόσφατες αποκαλύψεις σκανδάλων, το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΚΔΑ) κατάφερε να λάβει ένα εντυπωσιακό ποσοστό ψήφων στις τοπικές εκλογές της περασμένης Κυριακής. Η εκλογική επιτυχία του ΚΔΑ, αν και δεν εκπλήσσει όσους παρακολουθούν την Τουρκία, απαιτεί μια ερμηνεία. Απαιτεί, κυρίως, να δούμε την τουρκική Δεξιά στην ιστορική της συνέχεια.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τουρκία: η εκδίκηση της λαϊκής Δεξιάς»

52.695.831 εγγεγραμμένοι (περίπου 26,7 εκατομμύρια γυναίκες και 25,9 άνδρες) στους εκλογικούς καταλόγους ψηφοφόροι θα κληθούν στις 30 Μαρτίου να ρίξουν την ψήφο τους σε μια από τις 194.310 κάλπες που θα στηθούν σε ολόκληρη την Τουρκία για να αναδείξουν τους τοπικούς άρχοντες στους 2.131 δήμους της χώρας. Δημοτικές εκλογές γίνονται στην Τουρκία κάθε 5 χρόνια και σε έναν γύρο.

Δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι έχουν όσοι έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους την ημέρα των εκλογών, στις 30 Μαρτίου 2014. Στις εκλογές αυτές θα ψηφίσουν 2,5 εκατομμύρια νέοι ψηφοφόροι. Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι το 70-75% του συνόλου των εγγεγραμμένων ψηφίζει σε αστικές περιοχές.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημοτικές Εκλογές στην Τουρκία. Στοιχεία και Αριθμοί»

 Του Αχμέτ Ινσέλ*

«Η πιθανότητα να είναι αλήθεια οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις που λέγεται ότι έγιναν στις 17 και 18 Δεκεμβρίου (2013) ανάμεσα στον Πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν και τον γιό του, δεν είναι μικρότερη από την πιθανότητα οι συνδιαλέξεις αυτές να είναι προϊόν πλαστογραφίας. Καθώς στην Τουρκία κυριαρχούσε από πάντα ένα δικαστικό σύστημα που έχει ενστερνιστεί την προστασία του κράτους και των κέντρων ισχύος παρά την δικαιοσύνη και καθώς με τις πρόσφατες παρεμβάσεις του ΑΚΡ το δικαστικό σύστημα έχει χάσει παντελώς κάθε πειστήριο ότι μπορεί να είναι δίκαιο, κανείς δεν είναι δυνατόν να υποστηρίξει ότι η δικαιοσύνη θα μας φωτίσει περί του τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Η πρώτιστη αιτία της αστάθειας»

Οι δημοτικές εκλογές στις 30 Μαρτίου 2014 σηματοδοτούν την έναρξη ενός ιδιαίτερα κρίσιμου έτους για την Τουρκία. Τον Αύγουστο του 2014 θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές, ενώ το 2015 κανονικά θα πραγματοποιηθούν οι γενικές εκλογές. Υπό αυτή την έννοια, η εκλογική αναμέτρηση για την τοπική αυτοδιοίκηση στις σημερινές συγκυρίες, αποτελεί το πρώτο μεγάλο «δημοψήφισμα» μέσα από το οποίο θα εκτιμηθούν οι πολιτικές ισορροπίες στη χώρα, αλλά και το μέλλον του Πρωθυπουργού Έρντογαν. Με δεδομένο το στόχο του Έρντογαν για ανάληψη της προεδρίας της χώρας, αλλά και με φόντο το πολιτικό πρόγραμμα του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) που φτάνει μέχρι και το 2023, οι δημοτικές εκλογές του Μαρτίου συνιστούν σημείο καμπής για τις αντοχές των κοινωνικών δυνάμεων-φορέων του μετασχηματισμού της Τουρκίας τουλάχιστον κατά την τελευταία δεκαετία.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Το ερώτημα των δημοτικών εκλογών στην Τουρκία»

 Του Ιλχάν Ουζγκιέλ

«Φτάνοντας στα 2000 και όσο μεγάλωνε η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση στις χώρες που η πλειοψηφία του πληθυσμού τους είναι μουσουλμανική, μεγάλωνε ταυτόχρονα η κρίση νομιμοποίησης που αντιμετώπιζαν τα καθεστώτα που τις διοικούσαν καθώς δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα αιτήματα ευημερίας και εκδημοκρατισμού των κοινωνιών τους. Εμφανίστηκε τότε στις χώρες αυτές γενικευμένος ο κίνδυνος κοινωνικών και πολιτικών εξεγέρσεων.  Για να εξαλειφθεί ο κίνδυνος έπρεπε τα αυταρχικά καθεστώτα να ανοίξουν το δρόμο στην ισλαμική πολιτική, ενώ οι ισλαμιστές έπρεπε να αλλάξουν ρητορεία και τα πολιτικά τους σχέδια και να ενταχθούν στο σύστημα.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Το αδιέξοδο των μετα-ισλαμιστών»