Siyasi gözlemcilere göre Türkiye’deki belediye seçimleri, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın ülkenin siyasi arenası üzerindeki egemenliğini yeniden teyit ettiğini, yolsuzluk iddiaları ve diğer iddiaların Başbakan üzerinde bir etki yaratmadığını gösteriyor. Erdoğan’ın belediye seçimlerindeki zaferi, kendisine çok iyi beklentilerle cumhurbaşkanlığı yolunu açtı. Erdoğan’ın seçim zaferinin hem yurt içinde hem de dış politikada bir rol oynaması bekleniyor. Kıbrıs Haber Ajansı (KHA) ilk kez Kıbrıs’ta bölünmüş iki taraftan akademisyenlerden, Erdoğan’ın zaferini yorumlamalarını, Kıbrıs ve Türkiye üzerindeki etkilerini değerlendirmelerini istedi.
Municipal elections in Turkey have, according to political observers, reaffirmed Tayyip Erdoğan’s supremacy in the country’s political arena. One could even go as far as suggest that corruption allegations and other scandals against the Prime Minister had little or almost no bearing on the electorate. Erdoğan’s election victory has paved the way for him to claim the presidency, with very good prospects to achieve this objective. His election victory is widely expected to play a role both on the domestic front as well as on foreign policy. CNA has, for the first time, invited academics from both sides of the divide in Cyprus to comment on Erdoğan’s victory and assess its fallout on Cyprus and Turkey. Here is what they had to say:
Οι εισηγήσεις του εκπαιδευτικού συμβουλίου σηματοδοτούν νέα αντιπαράθεση στα κατεχόμενα
Στις αποφάσεις του συμβουλίου τονίζεται η ανάγκη για εξυπηρέτηση του στόχου για ειρήνη, συμβίωση και ομοσπονδιακής λύσης
Του Σπύρου Σωτηρίου
Την πολιτική βούληση μιας σημαντικής μερίδας των Τ/κ για την ομοσπονδιακή επίλυση του Κυπριακού, καταδεικνύουν οι συστάσεις του τουρκοκυπριακού Συμβουλίου Εκπαίδευσης -μεταξύ άλλων εισηγείται την υποχρεωτική εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία- προς το λεγόμενο υπουργικό συμβούλιο των κατεχομένων. Διακρίνεται η θέληση ενός τμήματος της Τουρκοκυπριακής κοινότητας να διεκδικήσει την προετοιμασία των συνθηκών για δημιουργία της κυπριακής ομοσπονδίας μέσα από ένα στρατηγικό πλαίσιο όπως είναι η παιδεία. Οι εισηγήσεις του συμβουλίου πυροδότησαν ήδη αντιδράσεις στα κατεχόμενα και σηματοδοτούν μια νέα πολιτική μάχη και ρήξη των προοδευτικών στοιχείων της Τ/κ κοινότητας με την Τουρκία και τις εθνικιστικές δυνάμεις στα κατεχόμενα. Στα αξιοσημείωτα είναι το γεγονός ότι στις αποφάσεις του συμβουλίου τονίζεται η ανάγκη για επαφή με την Ελληνοκυπριακή κοινότητα για να γίνει κοινή προσπάθεια σε συγκεκριμένα μέτρα στην εκπαίδευση.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Ντερβίς Έρογλου, οι Τουρκοκύπριοι δάσκαλοι ύψωσαν το σύνθημα «δε θέλουμε εκπαίδευση εχθρική προς την ειρήνη»!
Από τις 10 έως τις 14 Μαρτίου 2014, πραγματοποιήθηκε η 5η σύνοδος του τουρκοκυπριακού Συμβουλίου Εκπαίδευσης (Eğitim Şurası). Το συγκεκριμένο σώμα, το οποίο λειτουργεί ως συμβουλευτικό προς την εκτελεστική εξουσία για ζητήματα παιδείας, συνήλθε με πρωτοβουλία του Μουσταφά Αραμπατζίογλου (υπουργού παιδείας) υπό το βάρος των πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τουρκοκυπριακή εκπαίδευση σήμερα. Το ευρύτερο ιδεολογικο-πολιτικό πλαίσιο της περιόδου και οι προσανατολισμοί των συμμετεχόντων, ήταν τελικά βασικοί παράγοντες καθορισμού του περιεχομένου των αποφάσεων του συμβουλίου. Στο σημείο αυτό άλλωστε εντοπίζεται η πολύ σημαντική δυναμική που καταγράφεται στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα και ιδιαίτερα στους κόλπους του οργανωμένου κινήματος των δασκάλων, καθηγητών και ακαδημαϊκών.
Από τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας των Τουρκοκυπρίων τον Ιανουάριο του 2011, ενάντια στα οικονομικά μέτρα της Άγκυρας
Εισαγωγικά
Στην περίπτωση της επιστημονικής μελέτης του Κυπριακού προβλήματος, η εξαίρεση στον κανόνα είναι η ανάδειξη των κοινωνιών και των δυναμικών τους, η ανάδειξη του ρόλου των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Είναι δηλαδή η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της προσέγγισης του Κυπριακού μόνο στη σφαίρα του «διεθνούς δικαίου» και με τρόπο που οι δύο κυπριακές κοινότητες (η κυπριακή κοινωνία στο σύνολό της) να παρουσιάζονται ως δύο αδιαφοροποίητα σύνολα και στατικά στο χρόνο. Τελικά είναι αυτή η κυρίαρχη προσέγγιση που δεν αναγνωρίζει κανένα ρόλο στην κοινωνία και συνεπώς κανένα λόγο στην ίδια την προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος. Εάν η κοινωνία και οι διαφοροποιήσεις της λείπουν από την εξίσωση του Κυπριακού προβλήματος, τότε νομοτελειακά θα «λείψουν», θα απουσιάσουν και από την τελική κατάργησή του.
Ιστορικά προαπαιτούμενα για την κατανόηση της σύγκρουσης
2 Φεβρουαρίου 2014
της Σίας Αναγνωστοπούλου
Εδώ και δύο περίπου μήνες, η πολιτική ζωή της Τουρκίας κινείται στον αστερισμό της σύγκρουσης Eρντογάν-Γκιουλέν. Για να κατανοήσουμε την ουσία και το πολιτικό της βάρος, χρειάζεται να δούμε μερικά ιστορικά δεδομένα, για τον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε η δημοκρατία στη χώρα. Το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα στην Τουρκία συγκροτήθηκε, λοιπόν, μέσα από μια μάχη που υπερκαθορίστηκε από ένα αντιδημοκρατικό ερώτημα: Ποιο ηγεμονικό όραμα εξασφαλίζει στην Τουρκία τον ρόλο του ισχυρού, επομένως δυτικού κράτους στην περιοχή; Από αυτό το ερώτημα, το οποίο έθεσε με όρους διχαστικών και συγκρουσιακών διλημμάτων η νατοϊκή κυρίως «Δύση» για λογαριασμό της Τουρκίας, προέκυψαν δύο αντίπαλα ηγεμονικά οράματα, που ενίσχυαν τη θέση δύο αυταρχικών δυνάμεων — στρατού και Ισλάμ: το όραμα του κοσμικού κράτους-έθνους του κεμαλισμού, και το όραμα του εθνοθρησκευτικού κράτους-κοινότητας του τουρκοϊσλαμισμού. Η Τουρκία λοιπόν βρήκε τη θέση της στον «πολιτισμένο κόσμο», όχι ως δημοκρατική χώρα, αλλά επειδή μπορούσε να αναπαράγει μια μόνιμη εσωτερική απειλή, ως μέσον νομιμοποίησης της ενίσχυσης του ισχυρού, αυταρχικού κράτους.
Εκπομπή Ιστορικές Διαδρομές στον ΑΣΤΡΑ 92,8 στις 8 Ιανουαρίου 2014
Ανάλυση των εξελίξεων από την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, στην ίδρυση του τουρκικού κράτους μέχρι τη σημερινή κρίση στην Τουρκία. Ποιος ο ρόλος των κεμαλιστών; Ποιος ο ρόλος του κοσμικού κράτους; Ποιες οι επιδιώξεις των ισλαμιστών; Τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία;