Στα 23 της χρόνια, φοιτήτρια νομικής, της έμειναν τρία μαθήματα για να πάρει το πτυχίο της… Ο ενθουσιασμός της όμως για τους συναγωνιστές της και την εμπειρία του ΡΚΚ ήταν τέτοιος που ήθελε αμέσως να εγκαταλείψει τις σπουδές και να πάει στο βουνό. Ήξερε πολύ καλά τους κανόνες της οργάνωσης… κανένας νέος και νέα πριν τελειώσουν με επιτυχία τις σπουδές τους και πριν διασφαλίσουν την συνειδητή άδεια της οικογένειας τους, δεν εντάσσονταν στις ομάδες που θα πήγαιναν στο βουνό.
Η Hacer Zagros (Χατζέρ Ζάγκρος) ήταν πλέον αποφασισμένη… είπε ψέματα στους «φίλους» από την οργάνωση… «τέλειωσα και το τελευταίο μου μάθημα» τους είπε «…άρα μπορείτε τώρα να μιλήσετε με την οικογένεια μου». Ούτε η ίδια όμως ήταν σίγουρη για την αντιμετώπιση της μητέρας της… Πολλούς μήνες τώρα προσπαθούσε να πείσει την μητέρα της για την ανάγκη να πάει στο βουνό. Όπως η ίδια θυμάται «για ποια μάνα είναι εύκολο να αποχαιρετήσει ως αντάρτη το δικό της παιδί;». Τελικά η απάντηση της μητέρας εκείνο το βράδι που οι αντάρτες ήρθαν για να μάθουν από την οικογένεια εάν θα πάρουν την Hacer μαζί τους, ήταν κοφτή, όσο περισσότερο κοφτή και ξεκάθαρη μπορούσε να είναι … “Ούτε που να το σκεφτείτε!”.
Αλλά και η ανταπάντηση της νεαρής δεν ήταν λιγότερο έντονη… Για πολλούς μήνες ούτε έτρωγε, ούτε έπινε, ούτε μιλούσε στην μάνα της. Ήταν όνειρο ζωής το βουνό και ο αγώνας… και η γυναίκα που την έφερε στον κόσμο, τώρα δεν της επέτρεπε να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Ένα βράδι σαν και το προηγούμενο απείλησε όλους στο οικογενειακό τραπέζι… “Θα αυτοπυρποληθώ αν δεν με αφήσεις!”. Δεν το εννοούσε, αλλά φαίνεται ότι μαζί με όλα τα άλλα που έλεγε στο σπίτι για την οργάνωση, όπως και το παρελθόν ολόκληρης της οικογένειας στο κουρδικό κίνημα, αποτέλεσαν τη βάση για την υπό όρους αποδοχή της μητέρας της Hacer…
Τελικά ο όρος της μάνας ήταν ο εξής: “εφόσον κόρη μου αποφάσισες ότι θα μπεις σε αυτόν τον αγώνα και αφού ξέρεις ότι στο τέλος του υπάρχει ακόμα και ο θάνατος, αν θα επιστρέψεις σε φέρετρο τουλάχιστον η πληγή της σφαίρας να είναι στο στήθος σου, όχι στην πλάτη”.
Απόσπασμα από το βιβλίο της δημοσιογράφου Tuğçe Tatari “Γιαγια στην πραγματικότητα δεν ήμουν στον Ντιγιάρμπακιρ” (Anneanne, ben aslında Diyabakır’da değildim), σσ. 55, 84-85. Η δημοσιογράφος καταγράφει τη ζωή των γυναικών-στελεχών του ΡΚΚ στα βουνά Κάντιλ. Το βιβλίο της εκδόθηκε το 2015 και το 2016 η κυβέρνηση ΑΚΡ αποφάσισε την απαγόρευση της κυκλοφορίας του. Αποτελεί ένα από τα πολλά ζωντανά ντοκουμέντα για τη γυναικεία παρουσία και δραστηριότητα σε ένα από τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα απελευθερωτικά κινήματα της περιοχής μας.
Ν.Μ
8 Μαρτίου 2017
ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΤΕΡΑ 