Το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς και οι εφημερίδες ΑΥΓΗ και εποχή διοργανώνουν εκδήλωση με θέμα:
Οι εξελίξεις στο Κυπριακό
Σάββατο 15 Μαρτίου 2014
Ώρα 19.00
Νομική Σχολή, αμφιθέατρο Παπαρηγοπούλου, κτήριο Μ.Θ.Ε.
Σόλωνος 57, 1ος όροφος
Κατηγορία: Ιστορία
Initiative for Conscientious Objection in Cyprus
Today, Tuesday, 25 February 2014, Turkish Cypriot conscientious objector Murat Kanatlı was sentenced to 10 days in prison for objecting to participate in the annual compulsory military exercises in the northern part of Cyprus on the basis of his ideological conscientious objection. Murat Kanatli, an EBCO Board member, had declared his conscientious objection on ideological grounds in 2009 and has since refused each year to participate in the annual compulsory military exercises in the northern part of Cyprus. On 14th June 2011 he was summoned to appear in the Military court on charges relating to his refusal in 2009. After numerous postponements, on 8 December 2011 the Military Court accepted the demand of Murat Kanatli to refer his case to the Constitutional Court, as it refers to freedom of conscience which is a human right.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Initiative for Conscientious Objection in Cyprus»
Τουρκία: Στον αστερισμό της σύγκρουσης Ερντογάν-Γκιουλέν
Ιστορικά προαπαιτούμενα για την κατανόηση της σύγκρουσης
2 Φεβρουαρίου 2014
της Σίας Αναγνωστοπούλου
Εδώ και δύο περίπου μήνες, η πολιτική ζωή της Τουρκίας κινείται στον αστερισμό της σύγκρουσης Eρντογάν-Γκιουλέν. Για να κατανοήσουμε την ουσία και το πολιτικό της βάρος, χρειάζεται να δούμε μερικά ιστορικά δεδομένα, για τον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε η δημοκρατία στη χώρα. Το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα στην Τουρκία συγκροτήθηκε, λοιπόν, μέσα από μια μάχη που υπερκαθορίστηκε από ένα αντιδημοκρατικό ερώτημα: Ποιο ηγεμονικό όραμα εξασφαλίζει στην Τουρκία τον ρόλο του ισχυρού, επομένως δυτικού κράτους στην περιοχή; Από αυτό το ερώτημα, το οποίο έθεσε με όρους διχαστικών και συγκρουσιακών διλημμάτων η νατοϊκή κυρίως «Δύση» για λογαριασμό της Τουρκίας, προέκυψαν δύο αντίπαλα ηγεμονικά οράματα, που ενίσχυαν τη θέση δύο αυταρχικών δυνάμεων — στρατού και Ισλάμ: το όραμα του κοσμικού κράτους-έθνους του κεμαλισμού, και το όραμα του εθνοθρησκευτικού κράτους-κοινότητας του τουρκοϊσλαμισμού. Η Τουρκία λοιπόν βρήκε τη θέση της στον «πολιτισμένο κόσμο», όχι ως δημοκρατική χώρα, αλλά επειδή μπορούσε να αναπαράγει μια μόνιμη εσωτερική απειλή, ως μέσον νομιμοποίησης της ενίσχυσης του ισχυρού, αυταρχικού κράτους.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τουρκία: Στον αστερισμό της σύγκρουσης Ερντογάν-Γκιουλέν»
Διάλεξη με θέμα «Φιλοδοξίες και προοπτικές της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής»
Το Τμήμα Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών σας Προσκαλεί στη διαλεξη:
Φιλοδοξίες και προοπτικές της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής
Ομιλήτρια:
Μέλανη Αντωνίου
Τουρκία: Από τον κεμαλισμό στους «νεο-ισλαμιστές»
Εκπομπή Ιστορικές Διαδρομές στον ΑΣΤΡΑ 92,8 στις 8 Ιανουαρίου 2014
Ανάλυση των εξελίξεων από την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, στην ίδρυση του τουρκικού κράτους μέχρι τη σημερινή κρίση στην Τουρκία. Ποιος ο ρόλος των κεμαλιστών; Ποιος ο ρόλος του κοσμικού κράτους; Ποιες οι επιδιώξεις των ισλαμιστών; Τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία;
Από την Κεμαλική δεσποτική κυριαρχία στον «ισλαμικό» Αυταρχισμό
Πεσμαζόγλου Στέφανος
Εφημερίδα Αυγή, 04.01.2014
ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΔΟΥΡΟΣ, Ο Μετασχηματισμός της Τουρκίας. Από την Κεμαλική κυριαρχία στον «ισλαμικό» νεοφιλελευθερισμό, πρόλογος Σία Αναγνωστοπούλου, επίμετρο Σταύρος Τομπάζος, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 463
Σπάνια η έκδοση ενός βιβλίου έρχεται να φωτίσει όσα ακολούθησαν ένα χρόνο μετά στην κοινωνία και την πολιτική μιας χώρας. Στις σπάνιες αυτές περιπτώσεις εντάσσεται το βιβλίο του Μούδουρου, καθόσον σε στιγμή μέγιστου αναβρασμού, που εκδηλώθηκε με ένταση με αφορμή το Πάρκο Γκεζί στο Τακσίμ αλλά παίρνει ένα μεγάλο βάθος με το ρήγμα το ενδο-ισλαμικό στην Τουρκία με όλη την οσμή των σκανδάλων όπου εμπλέκονται υπουργοί και άλλοι πολλοί παράγοντες – και την αντιμετώπισή τους στα πλαίσια θεωριών συνωμοσίας (από το Τακσίμ μέχρι σήμερα). Δεν είναι διόλου απλή η ερμηνεία πολυσύνθετων φαινομένων και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην ανάλυσή τους, όταν μάλιστα εμπλέκονται και διεθνείς παράγοντες, όπως το τετράπτυχο των σχέσεων Τουρκίας-Ιράν-ΗΠΑ-Ισραήλ και φυσικά το Λαβυρινθώδες Κουρδικό· όταν ακόμη έχει προηγηθεί μια παρατεταμένη περίοδος σύγκρουσης με το αυταρχικό στρατοκρατικό Κεμαλικό κατεστημένο και η πάταξη φαινομένων διαφθοράς για να υποκατασταθούν με μια αναδυόμενη νέα αυταρχική εξουσία, με τη δική της σοβαρή εμπλοκή σε σκάνδαλα και τις απόπειρες συγκάλυψής τους (παρεμβάσεις σε αστυνομία και δικαιοσύνη). Το βιβλίο πιάνει το νήμα της διαπλοκής στην σχέση Ισλάμ και Πολιτικής σε όλη την διάρκεια του 20ού αιώνα από την ίδρυση του Τουρκικού Έθνους-Κράτους.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Από την Κεμαλική δεσποτική κυριαρχία στον «ισλαμικό» Αυταρχισμό»
Η Κύπρος από την «κεμαλική» εθνική ασφάλεια στην «ισλαμική» ενσωμάτωση
Ομιλία που κατατέθηκε στην Επιστημονική Ημερίδα του Τμήματος Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών και του Ινστιτούτου Ερευνών Προμηθέας
Λευκωσία – 23 Νοεμβρίου 2013
Νίκος Μούδουρος
«Δεν είμαι υπέρ της συνέχισης της πολιτικής των τελευταίων 30-40 χρόνων στην Κύπρο. Η Κύπρος δεν είναι προσωπική υπόθεση του κυρίου Ντενκτάς»[1]. Με τα λόγια αυτά ο ηγέτης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), Recep Tayip Erdoğan, λίγους μήνες πριν εκλεγεί Πρωθυπουργός, εξήγγειλε τη νέα προσέγγιση της Τουρκίας στο Κυπριακό. Αυτή η δήλωση ερμηνεύθηκε από αρκετούς ως ένα «επικοινωνιακό τέχνασμα». Οι εξελίξεις στη συνέχεια όμως, έδειξαν ότι η διαφοροποίηση της τουρκικής πολιτικής στην Κύπρο αξίζει βαθύτερης ανάλυσης. Τόσο σε σχέση με τις αλλαγές σε διεθνές επίπεδο, όσο και σε σχέση με τον εσωτερικό μετασχηματισμό της χώρας. Η παρουσίασή αυτή, έχει ως στόχο να αναδείξει τουλάχιστον μερικούς από τους λόγους που οδήγησαν την Άγκυρα σε μια νέα προσέγγιση για την Κύπρο γενικά και για το Κυπριακό πρόβλημα ειδικά.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Η Κύπρος από την «κεμαλική» εθνική ασφάλεια στην «ισλαμική» ενσωμάτωση»
Το κίνημα Γκιουλέν. Σύντομες σημειώσεις.
Με αφορμή τη γενικότερη συζήτηση για την αντιπαράθεση στην Τουρκία, δημοσιεύεται ένα πολύ σύντομο απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Μετασχηματισμός της Τουρκίας. Από την κεμαλική κυριαρχία στον ‘ισλαμικό’ νεοφιλελευθερισμό», σχετικά με την κοινότητα Γκιουλέν.
«Η ισχυρότερη ίσως ισλαμική κοινότητα-κίνημα στην Τουρκία, μέχρι και σήμερα, είναι η κοινότητα του Φετουλλάχ Γκιουλέν (Fethullah Gülen). Ο ίδιος ο Φετουλλάχ Γκιουλέν είναι συνταξιοδοτημένος ιμάμης, του οποίου οι σπουδές συνδύασαν τόσο τη θρησκευτική όσο και την κοσμική παιδεία. Αξιοσημείωτη ήταν η ικανότητά του να συνδυάζει το Ισλάμ με τον δυτικό εκμοντερνισμό[1], αφού πρώτα και κύρια μερίμνησε για την επικράτηση ενός θεωρητικού διαχωρισμού του Ισλάμ της τουρκικής Ανατολίας από το Ισλάμ της Αραβίας[2]. Σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο, η ισλαμική θρησκεία είναι προσωπικό ζήτημα και ως τέτοιο συνάδει με τις διαδικασίες εκμοντερνισμού, την αξιοποίηση της τεχνολογικής προόδου και την οικονομική ανάπτυξη. Συνεπώς, προβάλλεται ένας ιδιότυπος «ισλαμικός ορθολογισμός» στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται μια εκδοχή της κοσμικότητας όπου διασφαλίζεται το δικαίωμα στην πίστη[3]. Κατά τον καθηγητή Kemal Karpat, η κοινότητα του Γκιουλέν είναι ένα «εγκόσμιο δημιούργημα» το οποίο αποδέχεται όλες τις επιστήμες, την τεχνολογία, αλλά και τη σημερινή Τουρκία με το κοσμικό καθεστώς. Για αυτό το λόγο, συνεχίζει ο Karpat, ο τουρκικός εκμοντερνισμός, για να ολοκληρωθεί, θα πρέπει να περάσει και μέσα από την ισλαμική θρησκεία, συγκεκριμένη «έκδοση» της οποίας εκπροσωπεί ο Γκιουλέν και το κίνημά του[4]. Η κοινωνική δραστηριοποίηση της κοινότητας Γκιουλέν επεκτάθηκε σταδιακά, πέραν των ισχυρών φιλανθρωπικών και πολιτιστικών οργανώσεων, στη διοργάνωση πλατφορμών συζητήσεων για διάφορα θέματα[5] τα οποία πολλές φορές αποτελούσαν «θέματα ταμπού» για την τουρκική κοινωνία[6]. Αυτού του είδους οι θεωρητικές και ακαδημαϊκές συζητήσεις της κοινότητας συνέβαλαν στο να διευρύνει την επιρροή της σε νέα οργανωμένα δίκτυα, αλλά και να διευρύνει σαφώς την κοινωνική της παρέμβαση.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Το κίνημα Γκιουλέν. Σύντομες σημειώσεις.»
Κυπριακή Δημοκρατία: Διαστάσεις Εξωτερικής Πολιτικής. Νέο Βιβλίο
Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο με τίτλο «Κυπριακή Δημοκρατία: Διαστάσεις Εξωτερικής Πολιτικής,» από τον εκδοτικό οίκο University Studio Press, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα. Το βιβλίο συνεπιμελούνται ο Δρ. Μάριος Π. Ευθυμιόπουλος, Ιδρυτής και Πρόεδρος του Strategy International, και ο Ζήνωνας Τζιάρρας, Υποψήφιος Διδάκτωρ και διδάσκων Διεθνών Σπουδών στο University of Warwick, καθώς και επιστημονικός συνεργάτης στο Strategy International. Πέραν των επιμελητών, έχουν συμβάλει με κείμενά τους οι Σωτήρης Σέρμπος, Λέκτορας Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, και ο Δρ. Νίκος Μούδουρος, διδάσκων στο Τμήμα Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών Πανεπιστημίου Κύπρου, και μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του ινστιτούτου Προμηθέας.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κυπριακή Δημοκρατία: Διαστάσεις Εξωτερικής Πολιτικής. Νέο Βιβλίο»
Τι είναι πραγματικά η «ΤΔΒΚ»;
Σκιαγραφώντας την τ/κ πραγματικότητα, μετά από 30 χρόνια ψευδοκράτους, με τον Νίκο Μούδουρο
Το αίτημα για αυτοδιοίκηση, για αυτόνομη ανάπτυξη, αποκτά στο πλαίσιο της τ/κ Αριστεράς τον χαρακτήρα της συνεργασίας σε ένα κοινό κράτος, ενώ όσο πάμε στα δεξιά του πολιτικού χάρτη βλέπουμε το αίτημα της αυτοδιοίκησης να παίρνει περισσότερο τον χαρακτήρα της ανεξαρτησίας ενός κυρίαρχου κράτους
Του Γιώργου Κακούρη
Εφημερίδα Πολίτης, 24 Νοεμβρίου 2013
Το κλειδί για να κατανοήσουμε το ψευδοκράτος, πέρα από τη γνωστή φόρμουλα την οποία χρησιμοποιεί τα τελευταία χρόνια η ε/κ πολιτική ελίτ, είναι να το δούμε στο ιστορικό του πλαίσιο. «Θα πρέπει να αποδεχθούμε και μια ιστορική συνέχεια που σχετίζεται με την ιστορία της Κύπρου, δηλαδή με την εξελικτική πορεία εμφάνισης χωριστών θεσμών και δομών εξουσίας μέσα στην τ/κ κοινότητα αλλά και ως μια ιστορική ρήξη ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής», μας εξηγεί ο τουρκολόγος Νίκο Μούδουρος, ο οποίος εδώ και χρόνια ασχολείται και αναλύει την τουρκοκυπριακή κοινότητα – τόσο ακαδημαϊκά όσο και ως σύμβουλος του τέως Προέδρου Χριστόφια. Κι αυτό γιατί αν μελετήσουμε τις δομές του «κράτους» του 1983 μπορούμε να δούμε μια συνέχεια με τις δομές που άρχισαν να δημιουργούνται με βίαιο τρόπο από το 1963. Από εκεί και πέρα, αν και είναι σωστή η νοηματοδότησή του με τον όρο «κατοχικό καθεστώς», αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται μέσα στον χρόνο είναι ένα «καθεστώς κηδεμονίας» που αφήνει χώρο, αν και περιορισμένο, για να λειτουργήσουν διαδικασίες εκλογικές και πολιτικές.
ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΤΕΡΑ 