Greek Cypriot and Turkish Cypriot academics talk to CNA on the fallout of Turkey’s elections

Erdogan-carpici-bir-zafer-kazandi

Municipal elections in Turkey have, according to political observers, reaffirmed Tayyip Erdoğan’s supremacy in the country’s political arena. One could even go as far as suggest that corruption allegations and other scandals against the Prime Minister had little or almost no bearing on the electorate. Erdoğan’s election victory has paved the way for him to claim the presidency, with very good prospects to achieve this objective. His election victory is widely expected to play a role both on the domestic front as well as on foreign policy. CNA has, for the first time, invited academics from both sides of the divide in Cyprus to comment on Erdoğan’s victory and assess its fallout on Cyprus and Turkey. Here is what they had to say:

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Greek Cypriot and Turkish Cypriot academics talk to CNA on the fallout of Turkey’s elections»

Ε/κ και Τ/κ ακαδημαϊκοί μιλούν για τη νίκη Ερντογάν

Turkey's Prime Minister Tayyip Erdogan greets his supporters with his family members in Ankara

Τι σημαίνει για την Κύπρο η νίκη του Ερντογάν

Οι δημοτικές εκλογές στην Τουρκία, κατά γενική ομολογία, ανέδειξαν την κυριαρχία του Ταγίπ Ερντογάν στο πολιτικό σκηνικό. Σχεδόν σαν να μην τον άγγιξε η πολύμηνη επίθεση που δέχθηκε. Ο δρόμος πλέον να διεκδικήσει την Προεδρία της Τουρκίας είναι ανοικτός με τις προοπτικές ευοίωνα υπέρ του. Άλλωστε οι προεδρικές εκλογές του Αυγούστου δεν είναι μακριά.Η επικράτηση του Τούρκου Πρωθυπουργού αναμένεται να παίξει ρόλο τόσο στην εσωτερική πολιτική σκηνή όσο και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως το Κυπριακό. Για πρώτη φορά στο ΚΥΠΕ Ε/κ και Τ/κ ακαδημαϊκοί σχολιάζουν ένα γεγονός που αφορά την Κύπρο άμεσα και δίνουν τις δικές τους διαστάσεις και αναλύσεις για την επιρροή του στην Τουρκία, αλλά και στην Κύπρο.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ε/κ και Τ/κ ακαδημαϊκοί μιλούν για τη νίκη Ερντογάν»

Η τουρκική εξωτερική πολιτική το 2014

Davutoglu Buyukelciler Konferansi 2014

Το 2013 μπορεί να χαρακτηριστεί και ως χρονιά αποτυχίας της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία επηρεάστηκε καθοριστικά από δύο σημαντικούς παράγοντες. Ο πρώτος ήταν η εσωτερική πολιτική κρίση και η γενικότερη οικονομική αστάθεια. Ο δεύτερος ήταν οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιφέρεια της Τουρκίας, οι οποίες συνδέονται άμεσα με την εξέλιξη που είχε κατά το προηγούμενο έτος η «αραβική άνοιξη». Ιδιαίτερα ο δεύτερος παράγοντας ανέδειξε τη δυναμικότητα των εξελίξεων σε προσανατολισμούς και δεδομένα που δεν υπήρχαν ενώπιον της Άγκυρας την περίοδο έναρξης των λαϊκών κινητοποιήσεων στη Μέση Ανατολή.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Η τουρκική εξωτερική πολιτική το 2014»

Η κρίση στην Τουρκία: σύμπτωμα αστάθειας ή ωρίμανσης ενός πολιτικού σκηνικού και μια νέας γεωπολιτικής εικόνας;

tourkia

 

Το σκάνδαλο των υποθέσεων διαφθοράς στελεχών και ατόμων γύρω από την κυβέρνηση Ερντογάν ήρθε λίγους μήνες μετά τη ξαφνική αμφισβήτηση του Ερντογάν από τις κινητοποιήσεις για την πλατεία Γκεζί και λίγους μήνες πριν τις τοπικές εκλογές – δίνοντας έτσι την εικόνα μια κρίσης για την νομιμότητα του Ερντογάν, αλλά και μια ενδεχόμενη κρίση στην Τουρκία. Όμως, μπορεί τελικά η κρίση να είναι και σύμπτωμα μια ωριμότητας του τουρκικού πολιτικού συστήματος, έστω και αν αυτό σημαίνει περιορισμό των φαντασιώσεων του Ερντογάν…

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Η κρίση στην Τουρκία: σύμπτωμα αστάθειας ή ωρίμανσης ενός πολιτικού σκηνικού και μια νέας γεωπολιτικής εικόνας;»

Η 34η μέρα της απεργίας πείνας των Κούρδων φυλακισμένων…και η συσκότιση συνεχίζεται!

 
Στις 12 Σεπτεμβρίου 2012 μερικές γυναίκες κρατούμενες στις φυλακές του Ντιγιάρμπακιρ ξεκίνησαν απεργία πείνας. Στη δήλωση που έγινε διαμέσου των δικηγόρων τους υπογράμμιζαν τις δύο τους διεκδικήσεις: Η πρώτη ήταν να έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν την μητρική τους γλώσσα, τα κουρδικά, σε δημόσιους χώρους αλλά και στην υπεράσπισή τους στο δικαστήριο. Η δεύτερη ήταν να αρθούν όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζει ο Κούρδος ηγέτης Αμπντουλλάχ Οτζαλάν από του να είναι ο διαπραγματευτής με το τουρκικό κράτος για την ειρηνική επίλυση του Κουρδικού. Πολύ σύντομα η απεργία πείνας εξαπλώθηκε. Αυτή τη στιγμή περίπου 380 Κούρδοι κρατούμενοι βρίσκονται σε απεργία πείνας που συνεχίζεται για 34 μέρες (τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012).

Εκτός από τα κουρδικά, κάποια προοδευτικά τουρκικά ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κανένα άλλο ΜΜΕ στην Τουρκία δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο συσκότισης, αναδημοσιεύεται ολόκληρο το κείμενο από το μπλογκ «Hevallo. Turkey and The Kurdish Question. And Rojava Kurdistan!» στην αγγλική γλώσσα, το οποίο και περιγράφει αναλυτικά το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο της απεργίας πείνας, αλλά και του Κουρδικού προβλήματος.

 

The Kurdish Hunger Strike in Turkey’s Jails!

 The 33rd Day

From Hunger-strike to ‘Death Fast’

 
On 12th September 2012, nine women prisoners in Diyarbakir E type prison began an indefinite hunger-strike. In the statement they made via lawyers they highlighted two demands: the right to use their Kurdish mother tongue in the public sphere, including court and the removal of obstacles preventing imprisoned Kurdish leader Abdullah Ocalan from negotiating in peace talks with the Turkish state. Soon after, many other inmates, men and women, from prisons in every corner of Turkey began joining the hunger-strike; sometimes in groups and in certain prisons individually. Now there are 380 prisoners in 39 prisons who are on what has surpassed a hunger-strike and become a ‘death fast.’ This is their 33rd day.

12th September is an infamous day in Turkey’s history; the military coup that took place on this day in 1980 is representative of all that the ‘others’ of Turkey have had to suffer at the hands of the state. The 1980 military coup which opened the path for the Islamist cadres who now lead the AKP government, detained over a million people, imprisoned and tortured tens of thousands carried out capital punishment on hundreds and pulled a black shroud over the whole of the country. Of course the victims of these inhumane practices were the Kurdish and Socialist Revolutionaries demanding national rights, democracy and independence – just like today.

The aim of the military coup was to silence the opposition and create a monolithic society in Turkeyand Kurdistan using any means necessary; and the state was almost successful if it hadn’t been for the resistance of the Kurdish and Turkish cadres of the modern Kurdish Freedom Movement which in those days had recently been founded. It is an irony that these cadres were also imprisoned in Diyarbakir prison when on 14th July 1982 they began what is now termed as the ‘Great Death Fast Resistance’ in protest against the prevention of the right to defence, torture and inhumane prison conditions. The leaders of that ‘death fast’; Kemal Pir, M. Hayri Durmus, Ali Cicek and Akif Yilmaz all lost their lives. But this single event stoked the fire that had been lit by the likes of Mazlum Dogan. Necmi Oner, Ferhat Kurtay, Esref Anyik and Mahmut Zengin who had immolated themselves, and burnt to smithereens the shroud that had been pulled over the people, raising the Kurdish resistance against the Turkish state.

How similar it is today. The AKP regime, like its military counterpart has detained tens of thousands of Kurdish politicians, journalists, health-workers, lawyers, human rights activists and children, imprisoning almost ten thousand since 2009, when the witch-hunt known as the KCK (The Union of Communities in Kurdistan) trials began. It is ironic that almost all these people are members of the legal Peace & Democracy Party (BDP), the AKP’s most fierce and only opposition in the Kurdish areas of Turkey. And that not a single fire-arm, weapon or anything pertaining to terrorist activity was found or discovered about these people who have been in prison for almost four years without sentencing is further proof that the AKP is behind the ‘hostage’ situation. Because with only small changes in the constitution the AKP could bring an end to the unnecessary suffering of these people and their families. However while this grave injustice hangs over the nation like a dark cloud Turkey’s Prime Minister has made ‘one language, one state, one nation’ his favourite slogan, saying that there is no longer a Kurdish issue in Turkey. The AKP dominated Turkish media have followed suit and are not even reporting the clashes between the PKK and Turkish army anymore. Furthermore and to the utter horror of Kurds and democratic circles there is yet to be even a single news item about the ‘death fast’ on mainstream Turkish TV. There is a total black-out regarding all matters Kurdish.

Besime Konca, the chair of the BDP’s women parliament before her imprisonment, and one of the nine who began the ‘death fast’ in Diyarbakir prison has spent 16 of her 38 year life behind bars because of her political activities. In her last meeting with family she told them: ‘Behind these cold walls we have nothing to sacrifice but our bodies, and we will not refrain from doing this for the freedom of our people and a peaceful solution to the Kurdish issue. Our morale is soaring, we are strong and cannot be defeated by the enemies of democracy and an honourable life.’

As I write this, another statement has been made from prison by Deniz Kaya, the spokesman for prisoners sentenced in PKK (Kurdistan Worker’s Party) and PAJK (Free Women’s Party of Kurdistan) cases. In it he says:

‘From 15th October onwards all PKK and PAJK inmates inTurkey and Kurdistan’s prisons will join in the indefinite hunger-strike. Rather than respond to the demands of people on hunger-strike, the AKP government has attacked prisoners with solitary confinement, disciplinary action and physical torture. There are prisoners who have internal bleeding and are being forced to treatment. If the AKP think they can deter us, they are mistaken, we will not give up our freedom. If there is a price to pay we will pay it, if there is torture we will persist, if there is suppression we will resist, if there is solitary confinement then so be it!

At a time time when our leader Abdullah Ocalan is in intensified solitary confinement and his life is under threat; when our people are attacked and tortured physically, politically and culturally by the racist regime’s military and police, all we have to protect them are our naked bodies. We will not hear the voices of anybody except our leader and movement. We will not heed any calls for us to end the hunger-strikes until our demands are met, the ban on Kurdish is lifted and the path to the freedom of our leader opened.

We are appealing to our people and all revolutionary and democratic public opinion to join in an indefinite act of solidarity and continual period of action to realise the freedom and democratic unity of our people. We are also calling on all sensitive political parties, MPs in parliament, non-governmental and human rights organisations: hear our cries. The people of Kurdistan are under the threat of genocide, our comrades in prison are on the threshold of death, our leader is under savage torture and Kurdistan has been turned into Vietnam.’

Millions of Kurds around the world today are hoping that these ‘death fasts’ do not end in loss. But their voices are going unheard outside Turkeyand Kurdistan and Kurdish communities in Europe. Kurds need the support of all individuals, human rights and non-governmental organisations, professional circles, political parties and governments. Everyone can do something to stop these deaths.

What can you do?

 

Memed Boran
13.10.2012

Αναδημοσίευση από: http://hevallo.blogspot.com

Ο λαϊκός επαναστατικός αγώνας του ΡΚΚ ως μια "νέα τακτική" του κουρδικού κινήματος στην Τουρκία

Όταν στις 28 Δεκεμβρίου 2011 η τουρκική αεροπορία βομβάρδιζε το χωριό Ουλούντερε στις νοτιοανατολικές περιοχές με θλιβερό απολογισμό το θάνατο 35 Κούρδων χωρικών, η κατάσταση στο Κουρδικό πρόβλημα απλά επιβεβαίωσε τη νέα του φάση. Ο στρατός δήλωσε ότι «αντιλήφθηκε» τους χωρικούς ως αντάρτες του ΡΚΚ, ενώ στην πραγματικότητα τα θύματα της κρατικής βίας ήταν λαθρέμποροι τσιγάρων και μαζούτ από τις περιοχές του Βορείου Ιράκ! Μερικούς μήνες μετά τη συγκεκριμένη αποκάλυψη και σε μια «παραφροσύνη» εθνικισμού, ο Υπουργός Εσωτερικών της Τουρκίας Ιντρίς Ναϊμ Σιαχίν, δήλωνε για τα θύματα ότι «εάν συλλαμβάνονταν ζωντανοί θα κατηγορούνταν δικαστικά για λαθρεμπόριο… είναι οι φιγούρες του γεγονότος, εάν δούμε ολόκληρο το έργο δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να πρέπει να ζητηθεί συγνώμη»!

Μέσα στο πλαίσιο που ολοκληρώνονταν με τη σφαγή των 35 ανθρώπων, το καθοριστικό ερώτημα που προέκυπτε τότε ήταν εάν η αντίδραση του Υπουργού Εσωτερικών συνιστούσε την νέα περιεκτική στρατηγική της κυβέρνησης ΑΚΡ στο Κουρδικό. Εάν δηλαδή θα αποτελούσε το δόγμα της Άγκυρας για την αντιμετώπιση της νέας τακτικής που έθετε επί τάπητος το ΡΚΚ. Συνεπώς στο επίκεντρο ολόκληρου του πολιτικού συστήματος μπήκε για μια ακόμη φορά η αδυναμία των στρατιωτικών μέτρων στην αντιμετώπιση της κουρδικής οργάνωσης, αλλά την ίδια στιγμή και η ανθεκτικότητα του ΡΚΚ μέσα από την οποία φαίνεται να επιτυγχάνει τη διατήρηση συμμαχιών τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, όσο και στο εξωτερικό.

Η νέα τακτική αγώνα που επέλεξε το ΡΚΚ, ουσιαστικά αποτελεί επιστροφή σε πιο παλιές ένοπλες μεθόδους με στόχο τον «έλεγχο πεδίων και εδαφών» εντός Τουρκίας. Σήμερα η τακτική αυτή ονομάστηκε «λαϊκός επαναστατικός αγώνας» και έχει ως κεντρικό άξονα την εντατικοποίηση της κινητοποίησης του κουρδικού πληθυσμού προς την κατεύθυνση της περαιτέρω προώθησης του αιτήματος για «αυτονομία-ανεξαρτησία».

Όπως προαναφέρθηκε, η τακτική αυτή δεν είναι εντελώς νέα αφού ακολουθήθηκε και στα χρόνια πριν από την σύλληψη του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Μετά τη σύλληψη του Κούρδου ηγέτη και ιδιαίτερα κατά την περίοδο 1999-2005, το ΡΚΚ μείωσε δραστικά τις ένοπλες επιχειρήσεις και έδωσε περισσότερο βάρος στην οργανωτική ανασυγκρότηση εντός πόλεων. Δημιούργησε τα «κοινοβούλια Τουρκίας» και προσπάθησε παράλληλα να αυξήσει την επιρροή και τον πολιτικό έλεγχο σε Δήμους των νοτιοανατολικών-κουρδικών περιοχών της Τουρκίας.

Βασική περιοχή για το ξεδίπλωμα της πολιτικής ενίσχυσης του κινήματος ήταν το Ντιγιάρμπακιρ, πόλη σύμβολο για τους Κούρδους. Η δομή «Συνέδριο των Κουρδικών Κοινοτήτων» (με τα αρχικά KCK, είναι η πολιτική δομή που συνδέει το ΡΚΚ με τον πληθυσμό των πόλεων) σε μια κίνηση περισσότερου συγκεντρωτισμού έθεσε κομισάριους της ένοπλης οργάνωσης για τους Δήμους που έλεγχε το κουρδικό κόμμα και σταδιακά φρόντισε για την μαζικοποίηση αιτημάτων όπως η αυτονομία-ανεξαρτησία. Στις δημοτικές εκλογές του 2009, το Κόμμα Δημοκρατικής Κοινωνίας κέρδισε συνολικά 100 Δήμους στις νοτιοανατολικές περιοχές. Σε αυτό το σημείο το τουρκικό κράτος ξεκίνησε τη δίωξη της δομής KCK με δικαστικές υποθέσεις υπό την καθοδήγηση των εισαγγελέων ειδικών αρμοδιοτήτων. Το ΡΚΚ αναγκάστηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα να μετακίνηση το κέντρο δράσης του σε άλλες περιοχές. Όμως ταυτόχρονα αναγκάστηκε να εντείνει την ένοπλη δραστηριότητα και να την διευρύνει με το στόχο λαϊκού επαναστατικού αγώνα και ελέγχου εδαφών εντός Τουρκίας. Με αυτό τον τρόπο, το ΡΚΚ στοχεύει σε αύξηση της πίεσης κατά του τουρκικού κράτους, στην μετακίνηση του Οτζαλάν σε κατ’ οίκον περιορισμό, καθώς και σε έναρξη συνομιλιών που να διασφαλίζουν ισότιμο καθεστώς μεταξύ του κουρδικού κινήματος και του τουρκικού κράτους.  

Στη σημερινή φάση, φαίνεται ότι η Άγκυρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αναδίπλωση του ΡΚΚ και την ικανότητα του να διατηρεί κοινωνική στήριξη, έστω και μειωμένη σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια. Γιατί πλέον το μεγαλύτερο πρόβλημα για την άρχουσα τάξη της χώρας, είναι η μη αποδοχή του ιστορικού δεδομένου της ταύτισης ενός πολύ μεγάλου μέρους των Κούρδων με τον αγώνα του ΡΚΚ. Σε αυτό το σημείο άλλωστε αποτυγχάνουν οι όποιες προσπάθειες αύξησης της δραστηριότητας του τουρκικού στρατού, αφού υποτιμούν την λαϊκή στήριξη που απολαμβάνει το ΡΚΚ. Συνεπώς, μπορεί η μέθοδος του λαϊκού επαναστατικού αγώνα που επέλεξε το κουρδικό κίνημα την περίοδο αυτή να μην έφερε τα αποτελέσματα που αναμένονταν, όμως στρέφουν πλέον τα ανώτατα δόματα της εξουσίας να σκέφτονται ακόμα και την επανέναρξη των συνομιλιών.

Το συνέδριο του ΑΚΡ στις 30 Σεπτεμβρίου αναμένεται να είναι διαφωτιστικό και προς αυτή την κατεύθυνση. Έστω και αν το γενικότερο κλίμα δεν χαρακτηρίζεται από αισιοδοξία, εντούτοις η προσοχή όλων εστιάζεται στην ομιλία του Πρωθυπουργού Έρντογαν και ιδιαίτερα στα μηνύματα που θα αφήσει αναφορικά με το Κουρδικό.

 

Πηγές:

Cengiz Çandar, “Hükümete çağrı: BDP ile görüşün”, Radikal, 30.9.2011
Ruşen Çakır, “Kürtler arası iç savaş ihtimali var mı?”, Vatan, 24.9.2012
İsmail Küçükkaya, “Bu kan seçim için akıyor”, Akşam, 20.9.2012
Ali Bayramoğlu, “İdris Naim Şahin: İnciler mi itiraflar mı?”, Yeni Şafak, 24.5.2012

 

Νίκος Μούδουρος

Αρέσει σε %d bloggers: